هواپیمای عمود پرواز با سرعت و برد خیره‌کننده
تاریخ انتشار: ۱۹ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۷۱۱۶۶
به گزارش خبر آنلاین شرکت هوافضای Aura Aerospace، ابتکاری جالب و جدید در زمینه تحرک هوایی پیشرفته را ارائه کرده است. بال‌های این هواپیمای رنجر پنج نفره، پس از تا شدن شبیه به شاتل دارث‌ویدر به‌نظر می‌رسند. سازندگان هواپیمای VTOL ایرو اسپیس همچنین مدعی شدند که حتی با قابلیت نشست و برخاست عمودی نیز این وسیله می‌تواند با برد بیشتری نسبت به هر هواپیمای معمولی دیگری پرواز کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
توضیح اینکه آئورا دقیقا چطور چنین فرمولی را به‌دست آورده، ساده است. فرآیند برخاست و فرود عمودی هواپیمای VTOL ایرو اسپیس، با استفاده از یک سیستم اکتاکوپتر کواکسیکال، به‌وسیله هشت ملخ دو پره‌ای ۱۷۸ سانتی‌متری که در جلو و عقب بال بزرگ متصل شده‌اند، تکمیل می‌شود. این سیستم با پیاده و سوار کردن شما، هنگامی‌که در هوا معلق هستید و بال‌های آن با عرض کامل ۲۳ متر جمع شدند، یک جفت موتور جت توربوفن را برای ایجاد نیروی رانش به جلو، وارد عمل خواهد کرد.
همچنین در پرواز کروز که به‌طور کامل توسط بال‌ها پشتیبانی می‌شوند، ملخ‌ها به آرامی متوقف شده و با استوانه پشتیبانی خود در یک ردیف جای می‌گیرند و پانتون‌های جمع‌شونده کمی بیرون می‌آیند تا به‌منظور کاهش اصطکاک، روی ملخ‌های جمع‌شده را بپوشانند. با این تجهیزات جالب، هواپیمای VTOL ایرو اسپیس می‌تواند به حداکثر سرعت ۸۲۰ کیلومتر بر ساعت برسد که تنها اندکی کندتر از متوسط سرعت هواپیماهای مسافربری است. همچنین ارتفاع پروازی این رنجر نیز ۳۰۵۰ متر برآورد می‌شود.
به‌گفته آئورا، هواپیمای VTOL ایر اسپیس، با مخازن پر از سوخت، می‌تواند محدوده پیمایشی ۱۸۰۰۰ کیلومتری یا ۲۲ ساعت پرواز بی‌وقفه را ارائه دهد. در مقام مقایسه، برد یک ایرباس A۳۸۰ معمولی با ظرفیت کامل مسافر، حداکثر به ۱۴۸۰۰ کیلومتر می‌رسد.
براساس ادعای این شرکت، هواپیمای VTOL ایر اسپیس قادر است شما را از بالای ساختمانی در نیویورک تا میانه‌های شهر آدلاید استرالیا با یک‌بار سوخت‌گیری جابجا کند. آئورا همچنین اعلام کرده که در صورت اتمام سوخت نیز این رنجر هم‌چنان می‌تواند در یک مکان مناسب فرود بیاید. کابین این هواپیما دارای پنج صندلی، یک گالری و یک دستشویی کوچک است. علاوه بر آن، احتمالا وسیله‌ای برای ورود و خروج نیز در نظر گرفته شده، اگرچه هنوز مکان دقیق آن در رندرهای اولیه مشخص نیست.
این رنجر از فناوری عمودپرواز الکتریکی (eVTOL) بهره می‌گیرد، اما از جنبه مفهومی به یک جت تجاری دوربرد در قالب تاکسی هوایی شباهت دارد. احتمالا پنج صندلی تعبیه شده در این هواپیما برای بسیاری از سفرهای کاری، کافی خواهد بود. آئورا پیشتر نیز در سال ۲۰۲۱، از طرح جالب خود برای تعویض بسته‌های باتری eVTOL با اولتراخازن‌های قابل شارژ انفجاری رونمایی کرده بود. در همین حال، این شرکت در حال کار بر روی یک پرنده عمودپرواز تک‌سرنشین به‌نام G۱ Guardian است و قصد دارد آن‌را با قیمت ۱۸۵۰۰۰ دلار عرضه کند.
منبع: الف
کلیدواژه: هواپیمای VTOL هم چنین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۷۱۱۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟
نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان‌های هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیماهای راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.
به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.
با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیروهای جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.
یک مرور کلیقبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیروهای هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.
به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:
این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیروهای عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.
فرآیند سوخت گیری هواییسوختگیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.
با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.
این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.
سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.
برای هواپیماهای بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.
آینده سوخت گیری هواییآینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیروهای هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفتهای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.
بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت